De affaire Skripal blijft de media halen. Ook het uiterst geheime Britse Porton Down laboratorium komt ter sprake. Het begint steeds meer op een spannende thriller te lijken. Isaak Babel schreef het al: “Een goed bedacht verhaal hoeft niet op het echte leven te gelijken. Het leven zelf probeert met alle macht op een goed bedacht verhaal te gelijken.”
Nu ben ik toevallig The Human Factor van Graham Greene aan het lezen (geschreven in 1978). Greene was ooit zelf spion van MI6 (de buitenlandafdeling van de Britse geheime dienst). Uit dit boek komt de volgende passage, een gesprek tussen het hoofd van de dienst en zijn tijdelijke vervanger Doctor Percival, die een medewerker van MI6 verdacht van verraad en daarom vergiftigd heeft:
‘And yet … you did kill Davis? Or didn’t you?’
‘He died of his liver, John. Read the post mortem.’
‘A happy coincidence?’
‘The marked card - you suggested it - turned up, you see - the oldest trick of all. Only he and I knew of my little fantasy about Porton.’
Nu blijkt dat zowel vader als dochter Skripal aan de beterende hand zijn. Het gaat er vandaag de dag blijkbaar wat humaner aan toe. Het boek dat je hierover kunt schrijven zou kunnen heten “Operation May Day”. Het lijkt erop alsof deze affaire bedoeld was om Theresa May te redden uit haar Brexit debacle.
Laat ik nou toevallig vorige maand The Pigeon Tunnel, Stories from my life van John le Carré (David Cornwell) gelezen hebben. Daarin vertelt Cornwell (die ook voor MI6 heeft gewerkt) zelf ook een en ander over Graham Greene, die bijna voor de rechter gesleept werd voor zijn ontboezemingen over MI6.
“But the most impressive of MI6’s literary defectors must surely be Graham Greene, though I doubt whether he knew quite how close he came to following Mackenzie to the Old Bailey.
… That fellow Greene, he said, would have to be prosecuted. Using information gained as a wartime officer of MI6, he had accurately portrayed the relationship between a head of station in a British Embassy and an agent in the field. He would have to go to jail.
I combed the newspapers for news of Greene’s arrest, but he remained at large. Perhaps MI5’s barons had decided after all that it was better to laugh than to cry. For their act of clemency, Greene rewarded them twenty years later with The Human Factor, which portrayed them not merely as boobies but as murderers."
