Op 17 oktober 2017 heeft de bestuursrechtbank uitspraak gedaan over vier samengevoegde beroepen i.v.m. de verleende omgevingsvergunningen voor Amsterdam Open Air in het Gaasperpark. In de eerste plaats werd mijn direct beroep behandeld dat ik had ingesteld tegen het uitblijven van een besluit van het bestuur na ingediende bezwaren, waarvoor de rechter mij in eerste instantie al in januari 2016 gelijk had gegeven, maar dat door misleiding door het stadsdeelbestuur en een foute beoordeling door de rechter uitliep op een foute uitspraak (die ging over evenementenvergunningen en niet over omgevingsvergunningen!) zodat het bestuur in verzet kon gaan en de uitspraak vervallen werd verklaard zodat de zaak overgedaan moest worden. Toen er dan uiteindelijk op 19 juli 2016 een besluit kwam van het bestuur over de bezwaren tegen de omgevingsvergunning voor het festival dat had plaatsgevonden in juni 2015 kon ik hiertegen een beroep indienen.
Het bestuur hield vol dat ik niet ontvankelijk was omdat ik aan de zuidoever van de Gaasperplas woonde. Daardoor werd de uitbetaling van een dwangsom die het stadsdeelbestuur eigenlijk al in 2015 verbeurd had, zolang vertraagd. De dwangsom moet overigens nog uitbetaald worden. De rechtbank heeft mijn beroep over het niet-tijdig nemen van een besluit gegrond verklaard en het bestuur nu veroordeeld tot het uitbetalen van de dwangsom en het terugbetalen van de griffierechten. Van dit stadsdeelbestuur kan alles verwacht worden, dus ook dat het hiertegen nog in beroep zou kunnen gaan bij de Raad van State. Maar dat zou de betrokken ‘coalitiepartijen’ van Zuidoost, namelijk in de eerste plaats de PvdA, maar ook de VVD en GroenLinks heel wat stemmen kunnen kosten bij de komende verkiezingen. Het zo lang traineren van een besluit met als enige doel het saboteren van de gang naar de rechter valt onder onbehoorlijk bestuur. Het jarenlang niet uitbetalen van een dwangsom valt onder bewuste pesterij.
Tijdens de zitting bracht de jurist van Zuidoost een nieuw argument naar voren, namelijk dat ik mijn ingebrekestelling onredelijk laat zou hebben ingestuurd. Dat is wel bijzonder vreemd voor een bestuur dat er zelf onbehoorlijk lang over doet om met een besluit te komen. Overigens heeft het bestuur (lees: de jurist) dit argument nooit eerder aangehaald. In principe zouden rechters in dat geval dit argument niet eens mogen overwegen. Het argument is door de rechtbank wel behandeld maar ongegrond verklaard. Daarmee is wel aangetoond hoe verkrampt deze jurist van het stadsdeel juridische procedures probeert te ontwrichten. Zuidoost Nergens Anders!
Dan was er nog mijn beroep als particulier tegen de omgevingsvergunning van 2015, en het beroep van de Stichting Natuurbescherming ZO samen met dat van een groep bewoners van Nellestein tegen de omgevingsvergunning van 2016. Deze beroepen zijn jammer genoeg ongegrond verklaard. Er is door de rechtbank nogal selectief geshopt uit de aangeleverde documenten en argumenten. Jonge rechters die nog maar net hun studententijd ontgroeid zijn en mogelijk zelfs daarna nog festivals bezoeken hebben de neiging om af te gaan op hun ‘positieve’ ervaring van festivals. Daarbij komt nog het ‘sigarettenzaakeffect’, de kwestie van de feitelijke onmogelijkheid om schade aan te tonen voor de rechtbank, in de sigarettenkwestie van gezondheidsschade aan personen, in ons geval schade aan de natuur van het Gaasperpark. De rechters vonden dat er geen sprake was van onomkeerbare schade. Die schade kan enkel en alleen vastgesteld worden als het in feite al te laat is. En dan is het onomkeerbaar. Deskundigenapporten geven onomstotelijk aan dat er door belasting van de bodem schade ontstaat in de vorm van bodemverdichting waardoor wortels van bomen en planten geen zuurstof en voedsel meer krijgen en daardoor gaan rotten, met als uiteindelijk gevolg het afsterven van de bomen of het omwaaien ervan tijdens stormen. De gemeente heeft nagelaten om degelijke onderzoeken te laten verrichten. Maar van omwonenden wordt wel verwacht dat wij onze bezwaren met onderzoeken onderbouwen.
Een klein voorbeeld van een foute redenering van de rechtbank hierover. Van een serie foto’s van bomen langs de aanvoerroute van Open Air in het park werd beweerd dat die niet aantonen dat daar schade is ontstaan. Maar het zijn niet de foto’s die dat moeten aantonen, maar de verdichtingsmetingen die daar zijn gedaan en die aangeven dat daar op de twee onderzochte plekken een verdichting is gemeten van 3,4 tot 4 MPa en 3,9 tot >5 Mpa. Dat betekent dat de bodem daar ongeschikt is voor bomen en dat alle bomen langs deze route gevaar lopen, wat is bevestigd door een boom- en bodemdeskundige. De rechters hebben dit gewoon naast zich neergelegd.
Verder werd verwezen naar de mogelijkheid om rechtszaken aan te spannen tegen falende handhaving van de voorwaarden en regels van omgevingsvergunningen. Tja, dan kun je wel tientallen zaken aanhangig maken, voor allerlei verschillende gebieden, de verkeerssituatie, de parkeersituatie, de falende mitigerende maatregelen voor natuur en omgeving, enz. enz. Dat is absurd. Bovendien wordt in Amsterdam sowieso niet gehandhaafd, niet handhaven is in feite de regel. Dus dat was een onzinnig voorstel. Wij moesten al diverse handhavingsverzoeken indienen om het stadsdeelbestuur zover te krijgen om met een besluit te komen over de ingediende bezwaren tegen de omgevingsvergunningen. Als dat ook al een normale zaak en verplichting voor burgers wordt om de overheid te dwingen om zich aan de regels te houden, dan is sprake van een absurde situatie. De overheid dient zich ten allen tijde aan de wet te houden en dat zonder aanmaning door burgers.
Wij gaan dus bij de Raad van State in beroep tegen de uitspraak over de omgevingsvergunningen. De rechtbank heeft jammer genoeg geen hogere dwangsom vastgesteld voor het nalatig gedrag van het bestuur en laat daarmee blijken het onbehoorlijk bestuur van het stadsdeelbestuur geen probleem te vinden. Gelukkig worden de bestuurscommissies van de stadsdelen opgeheven zodat de enige instantie die we in 2018 moeten aanspreken de gemeente is. Het bewust vertragen en bemoeilijken van juridische procedures zou daarmee tot een eind moeten komen. Tenminste, dat is te hopen.
Nederland wordt geregeerd met omgevingsvergunningen die grote uitzonderingen toestaan op bestemmingsplannen, met ontheffingen en vrijstellingen wat natuur betreft, en met meetcorrecties wat milieu en geluid betreft. Zo wordt onze wetgeving in feite geheel uitgehold en raken we steeds verder van een gezonde democratie verwijderd.
De Stichting zal binnenkort in beroep gaan bij de Raad van State. Dus uw steun en financiële bijdragen blijven nodig.
Bij de komende verkiezingen kunt u ook uw stem uitbrengen op partijen die het groen en de natuur een warm hart toedragen.