Ik wil nog even terugkomen op deze blogpost. Ik heb het boek Er ist wieder da gelezen en ik ga het zeker niet kopen. Maar wie zich zelf wil overtuigen, download het boek, het is overal gratis te krijgen. Het is zijn geld niet waard, maar geeft wel een goed beeld van een heersende Duitse mentaliteit. Het boek is in feite een banalisering van het Derde Rijk.
De enige passage in het boek waarin de jodenvervolging pakkend behandeld wordt is in de uitbarsting van Frau Krömeier die een foto aan Herr Hitler laat zien van haar familie die (behalve haar oma) in de kampen is vermoord. Frau Krömeier wordt afgeschilderd als een goedmoedig maar dom modern wicht met een zwaar Berlijns accent. En Herr Hitler wil over deze kwestie wel met haar oma gaan praten, want zij heeft natuurlijk niet begrepen waarom de jodenvervolging 'noodzakelijk' was volgens Herr Hitler. Deze passage is extra dik sentimenteel, zelfs larmoyant aangezet, waardoor de hele scene belachelijk wordt. Of dat gesprek tussen oma en Herr Hitler plaatsvond weten we niet; in elk geval stapt Frau Krömeier af van haar voornemen om haar baan als Hitler's secretaresse op te zeggen, en blijft vrolijk verder in zijn dienst. Zij trouwt zelfs, heel aandoenlijk maar niet heus, met de zeer trouwe promotor van Herr Hitler als tv-guru. Om Hitler zelf tot slachtoffer te maken laat de schrijver hem door rechtsextremisten in mekaar slaan. Maar ergens bestaat de 'richtige Hitler Nazi' die zijn SS korte metten zou hebben laten maken met dat tuig. Nogal dubbelzinnig. Het boek eindigt met de woorden:
"Es war nicht alles schlecht." Damit kann man arbeiten.
Verdammt noch mal! Er ist richtig wieder da! Nee, dit boek is geen literatuur en is niet grappig. De 'richtige Hilter Nazi' zal best blij zijn met dit boek. En dat had de schrijver kunnen en moeten voorzien.
Sueddeutsche: "Ha, ha Hitler
Diese Fokussierung auf Hitler - wahlweise als komische Figur oder aber als Inkarnation des Bösen - läuft Gefahr, die geschichtlichen Fakten verblassen zu lassen. Warum noch über die breite historische Zustimmung der Deutschen zur nationalsozialistischen Politik sprechen, oder über den tief verwurzelten Antisemitismus, wenn sich doch ein durchgeknallter Irrer als Alleinschuldiger anbietet? Timur Vermes persifliert diese Hitleritis. Sein Roman bedient sie jedoch auch und verleiht ihr sogar eine neue Dimension: Das Lachen nicht über, sondern mit Hitler, der im Buch mit seiner verschroben, aber wenig gefährlich wirkenden Art tatsächlich so manchen treffenden Seitenhieb auf unsere Mediengesellschaft landet. Allzu oft lässt sich der Autor dazu hinreißen, seinen Hitler als humorigen Gesellen zu zeichnen und das wirkt letztlich verharmlosend."