Vanochtend ging ik mijn nieuwe bril ophalen, weliswaar met loden schoenen, gezien de voorgeschiedenis, maar wel heldhaftig, vastberaden, en barmhartig. Het poortje van metrostation Gein opent zich tot mijn groot genoegen zonder problemen. Ik stap in de metro en even later trekt die op naar Reigersbos. Aangezien het herfst is staat de verwarming uit, die staat bij het GVB namelijk alleen aan in de zomer. Uit de luidspreker komt de mededeling 'volgende halte Nieuwmarkt'. Dat gaat wel heel snel. Naast de metrokaart voor Amsterdam zie ik ook kaarten voor Seoul, Lyon en een aantal andere steden. Even later hebben we volgens de omroeper Centraal Station bereikt met alle mogelijke verbindingen daar. Ik verwacht nu elk moment een melding 'volgende halte Shinjuku, overstappen voor de Yamanote ringlijn en Shibuya'. Op Bijlmer Arena stap ik uit. Uit de luidspreker tettert het 'dîng dông ... reizigers ... richting ... verzocht ... Schiphol...'. Ik versta nooit wat er gezegd wordt, het had net zo goed Chinees kunnen zijn.
Met kloppend hart stap ik de brillenwinkel binnen. Er staat iemand vrij luid te discussiëren met de verkoper, heel duidelijk weer iemand die niet tevreden is. De winkelier ziet me, geeft meteen zijn verzet tegen zijn klant op en gaat met deze een nieuwe meting verrichten. De andere verkoper, die me intussen al goed kent, pakt meteen mijn bril uit de la. En hallelujah, de bril lijkt prima. Als ik er na een week geen hoofdpijn van krijg dan is dit een schot in de roos. Dus nu nog een aanpassing van mijn leesbril, waar zoals vorige keer was beloofd, ook nieuwe glazen in zouden komen. Meteen een meting met de pasbril voor het lezen op de door mij aangegeven afstand. Daar kwam eerst een heel onacceptabel resultaat uit. De computer moest eraan te pas komen. Uiteindelijk kwamen we toch tot een redelijke sterkte. Nu weer een kleine maand wachten op deze leesbril.
Ergens heb ik wel begrip voor die verkoper. Hij heeft als het goed is in een paar jaar dit vak geleerd, en dan wordt hem de uitvoering zowat compleet uit handen genomen door uitbesteding van het meeste werk inclusief het monteren aan goedkope bedrijven in Verwegistan. Het enige wat hij nog mag doen is de oogmeting. Ik heb even opgelet en zag dat zijn apparaat dateert van januari 1970. Japans, dus het zal wel goed zijn. Maar de ouderwetse pasbril met losse glaasjes heeft toch mijn voorkeur.
Bij de Hema heb ik nog een klein taartje gehaald om de goede afloop van deze expeditie te vieren. Op de terugtocht in de metro geen enkele mededeling over de haltes. Ook geen verwarming. Bij het uitchecken kreeg ik weer dat gevoel van lichte verbazing dat mijn ov-chipkaart mij onbelemmerd het metrostation weer uitliet. Ik ga nu thee zetten en een stukje taart eten.
