Menno ter Braak komt integraal op het internet.
MennoterBraak: "Deze website is een initiatief van de Stichting Menno ter Braak. De stichting stelt zich ten doel om het volledige werk, de integrale correspondentie en alle documenten (zoals teksten, afbeeldingen, archivalia) die betrekking hebben op de schrijver en journalist Menno ter Braak (1902-1940) digitaal te publiceren.
De realisering van het project zal stapsgewijs plaatsvinden. Op dit moment zijn alle zelfstandige publicaties van Ter Braak in eerste druk op de website aanwezig, alle in Het Vaderland verschenen artikelen en het merendeel van de artikelen die in andere kranten en tijdschriften verschenen, ca. 3200 brieven van en aan Ter Braak, secundaire literatuur en een ruime verzameling beeldmateriaal.
Het uiteindelijke doel is om alle documenten te presenteren als doorzoekbare tekst en daarnaast als afbeelding (scan) van het onderliggende handschrift of typoscript. De website wil een rijk geïllustreerde bron van informatie worden over leven en werk van Ter Braak, zijn tijdgenoten en zijn tijd, het interbellum."
‘O, schitt'rende kleuren....’
Toen ik aan het einde der vorige week in de straten van Den Haag plotseling (zij het eerst nog wat schuchter, maar allengskens driester) vlaggen zag uitsteken, was ik zoo volkomen onvoorbereid op dit gebaar, dat ik aanvankelijk dacht aan een verlaat staartje van het Regeeringsjubileum. Maar neen, betrouwbare zegslieden hielpen mij snel uit den droom: het Nederlandsche volk (of liever een deel ervan, gelukkig) vlagde, omdat men in München op geruischlooze wijze een andere kleine natie, Tsjecho-Slowakije, den nek had omgedraaid. Zoo gevoelig is het Nederlandsche volk in bepaalde omstandigheden, zoo voortreffelijk verstaat het zich op een welgekozen symboliek. Een mijner zegslieden zei mij: ‘De vrede is uitgebroken.’ Hij had gelijk: de verraden Tsjechen zullen het dezer dagen merken.
De eerste impuls, die tot dit beschamende vlaggenvertoon aanleiding gaf, is zeer menschelijk; het dierlijk sauve qui peut voor den alles verwoestenden tyfoon, die dreigt los te barsten en op miraculeuze wijze niet losgebarsten is, wordt vanzelf een feestelijke stemming, zelfs wanneer men met eenige zekerheid kan vermoeden, dat het maar uitstel van executie is. Ik wantrouw bij voorbaat dengene, die in deze eeuw luchthartig spreekt over den oorlog, de afrekening met ‘de wapenen der barbaren’, en het is waarlijk niet, omdat ik oorlogszuchtig gestemd ben, dat ik dit gesol met de driekleur meer dan wat ook gevoeld heb als een schande en een afschuwelijk bewijs van de instinctloosheid van een bepaald soort democratie. Er is namelijk een gevoel van opluchting, dat men bij zichzelf toelaat, maar met beschaamdheid, en waarvoor men zeker de vlag niet uitsteekt noch eieren zendt, zooals een dame uit Barneveld dat deed aan den heer Chamberlain."