De metropolitane hype van de dag waart nog steeds als een spook over Amsterdam. Gelukkig is de superprovincie Noord-Holland, Flevoland en Utrecht van de baan. Maar sommige bestuurders zouden maar al te graag weer Utrecht binnenvallen net als Floris V in 1270. In Zuidoost bereikt Noord-Holland zijn grenzen. Dus als men de metropool erdoor wil rammen, dan wordt het persen en indikken. Maak je borst maar nat. Tjeerd Herrema en Iwan Leeuwin hebben al aangekondigd dat overlast, criminaliteit en opstootjes bij een grote stad horen. Inderdaad, elke metropool die zichzelf respecteert heeft zijn rassenrellen en gewelddadigheden. Leve de metropool! Wifi in parken zou ook goed helpen om de criminaliteit daar in te burgeren. Alles is tenslotte commercie. Criminaliteit is goed voor de economie is een van de dogma's van het neoliberalisme. Daarom wordt de politie-inzet voor de burger ook op een laag pitje gezet. De burger moet het zelf maar doen.
SADEV rot op!
Zefhemel: "Een enkele grote stad is nu eenmaal economisch veel krachtiger dan een samenraapsel van kleine steden. Het is een keuze. Toch bestaat Groot-Parijs voor tachtig procent uit platteland. En het is, net als in Nederland, overwegend vruchtbaar bouwland. Ondertussen groeit Parijs jaarlijks met 50.000 nieuwe inwoners. Dat vertelde Bertrand Lemoine, historicus-ingenieur, tevens oud-directeur van het Atelier du Grand Paris. Hij gaf een introductie op Grand Paris tijdens de conferentie ‘La Ville du Futur’ in La Defense, hij benadrukte het multipolaire karakter binnen de metropoolvorming en problematiseerde het grootstedelijke bestuur.
De groei van Parijs, aldus Lemoine, vindt niet meer plaats in de periferie. Die metropolitane periferie is daar liefst 1000 kilometer lang, maar onder de mensen is die zone weinig geliefd. Hij noemde de politiek van groeikernen rond Parijs mislukt. De contrasten binnen Groot-Parijs zijn erg groot en groeien. In het centrum zijn de grondprijzen extreem; ook het westen doet het veel beter dan het noorden of het oosten. In het centrum wil iedereen wonen, maar het lukt niet om aan deze marktvraag te voldoen. Parijs moet verder verdichten. Dat doet ze ook. Maar te langzaam. De nieuwe, kostbare metrosystemen met hun 70 nieuwe stations moeten hierin uitkomst gaan bieden. Later sprak nog de wethouder Ruimtelijke Ordening van Parijs, Jean-Louis Missika. Hij gaf de oplossing voor het nijpende probleem: niet zozeer meer bouwen, want dat lukt toch niet, maar huizen delen, kamers delen, voorzieningen delen, leven in kleinere ruimtes met minder spullen, het past volgens hem in de nieuwe vorm van delen en samenwerken – metropolitaan ‘communisme’ – die over ons spoelt."
Laten we vooral geen voorbeeld nemen aan Parijs en Londen. De periferie van Parijs is een wangedrocht. De weerstand groeit.
Charivary: "La ville en mouvement ? En mouvement vers où ? Pour qui ? Poussé par quoi ? Décidé par qui ? Est-ce que « mouvement », ça veut dire « progrès » ? Est-ce que le « progrès » c’est forcément mieux ? Est-ce que ça veut dire que, sans le projet « Ivry confluences », la ville serait immobile, paralysée, voire morte ? Est-ce que nous pouvons décider de quel mouvement nous voulons faire partie ? Et sommes-nous libres de nos mouvements dans la ville où nous vivons ?"
Vertaling: "De stad in beweging? Beweging waarheen? Voor wie? Gedreven door wat? Besloten door wie? Betekent deze 'beweging' ook vooruitgang? Is die vooruitgang ook definitief beter? Betekent dat dat zonder het project 'Ivry als hub', de stad onbeweeglijk, verlamd, ja zelfs dood zou zijn? Kunnen wij zelf beslissen van welke beweging wij deel willen uitmaken? En zijn wij vrij in onze bewegingen in de stad waarin wij leven?"
L’édito du numéro 1, imprimé en juin 2013, annonçait la couleur : «Nous revendiquons une autre vision de la ville, non pas comme un lieu de rentabilité où chaque mètre carré doit être exploité pour en tirer un rendement maximal, mais comme un lieu de vie, de liberté et de solidarité, qu’il s’agit de recréer par la réappropriation populaire.»
Nummer 1 Charivary: "Wij eisen een andere visie op de stad, niet als een wingewest waar elke vierkante meter geëxploiteerd moet worden om er een maximaal rendement uit te halen, maar als een plek vol leven, vrijheid en solidariteit, die opnieuw geschapen moet worden door overname door het volk."
LondonReviewOfBooks: "Serried Yuppiedromes
One simple way of grasping the magnitude of what has happened to London over the last thirty years is to compare the introductions to the first and most recent editions of Edward Jones and Christopher Woodward’s Guide to the Architecture of London. In 1983, they wrote of a city in decline, its population down by about a sixth from its postwar height. ‘London is cleaner and uglier than it was at the beginning of the century; but it is still cosmopolitan, multiracial and – thanks to its scattered structure – easy to live in.’
Thirty years later, in 2013, the calm, slightly rueful optimism has gone. London’s population is near its peak, its skyline mangled by ‘the erection of tall buildings, especially if they are of eccentric or self-promoting “iconic” design’, its scattered structure filled in through ‘central government’s quite gratuitous policy of “densification”’, ease of living made all but impossible for anyone other than the very wealthy, with a property bubble that ‘shows no signs of abating’. The images they use to illustrate this are two advertisements on the Tube: ‘Dystopia 1: London as Theme Park’ is an ad for the Oyster card that shows a skyline full of helter-skelters and ferris wheels; ‘Dystopia 2: London as Surveillance City’ is a reminder to get a TV licence, and shows an abstract cityscape of towers and terraces seen from above as if in a video game, with the legend ‘London is in our database. Evaders will pay.’ Something has gone horribly wrong, and the solace the authors find in the architecture of Caruso St John or Eric Parry does not make up for it."
Als bestuurders het hebben over 'op de kaart zetten', in beweging zijn, dan hebben ze het hoofdzakelijk over vastgoedprojecten, niet over sociale woningen. Men verklaart de stad (zoals ook Gaasperdam) dood of stervende, en komt dan met ambitieuze plannen voor ... nee niet voor de bewoners, maar voor de projectontwikkelaars en horeca. Ook de perifere Parijzenaars zijn het beu gedirigeerd te worden zonder zelf te mogen beslissen.
Ambitieuze projecten willen nog wel eens falen. G-Cab is mislukt. Ook GroenLinks meent dat vooruitgang een kwestie is van het subsidiëren van ondernemers. De VVD is allang blij; het dondert niet of een project slaagt of niet; ook als het faalt zijn er een aantal ondernemers die er flink van geprofiteerd hebben. Zo zijn miljarden gestoken in dure kantoorgebouwen, die leeg bleven staan en dan weer met gemeenschapsgeld afgebroken of gerenoveerd moeten worden. Intussen heeft de vastgoedsector miljarden verdiend aan de hype.
De metropolisering van Amsterdam gaat inderdaad de metropool-richting in: steeds meer mensen dakloos.
Hokken voor daklozen
DeZwijger: "Amsterdam heeft veel in huis
Meer alternatieve huisvesting om het stijgende aantal daklozen tegemoet te komen.
Begin 2012 waren ruim 27.000 mensen dakloos, waarvan bijna de helft verbleef in Amsterdam, Utrecht, Den Haag en Rotterdam. Dit aantal is sindsdien alleen maar toegenomen. Dak- en thuislozen hebben recht op goede zorg en een plek in de maatschappij. Van een war on homelessness zoals in de staat Utah, waar gratis appartementen worden uitgedeeld, is hier voorlopig nog geen sprake. Toch wordt er steeds meer gebruik gemaakt van opvang en zijn veel dakloze Amsterdammers op zoek naar een woning. Steeds vaker zijn dit mensen zonder achtergrond van verslaving, psychiatrie of schulden."
Misschien kan Zuidoost een paar kaveltjes beschikbaar stellen waar daklozen hun opgesexte en gerecycleerde honden-en konijnehokken voor een schappelijke prijs kunnen kopen en zelf inrichten.