Het is weer de tijd dat nieuwe boeken uitkomen, tenminste die van schrijvers die ik volg d.w.z. aanschaf. Haruki Murakami heeft kortgeleden deel 3 van 1Q84 gepubliceerd, in het Japans; de Nederlandse vertaling laat nog een paar maanden op zich wachten. Andere schrijvers die met hun (dus ook onze) wereld in het reine proberen te komen zijn Paul Auster, Michel Houellebecq en Amélie Nothomb.
Nothomb en Auster publiceren met de regelmatig van de klok elk jaar één nieuwe roman. Houellebecq en Murakami zijn wat chaotischer. Het zijn allen pittige schrijvers. Nothomb zie ik als een moderne (vrouwelijke) Socrates, scherp en indringend. Auster is de Amerikaanse intellectueel die in een trefzekere stijl zonder opsmuk in het persoonlijke leven doordringt.
Houellebecq ... wel, Houellebecq is Houellebecq. Voordat zijn nieuwste boek 'La Carte et le Territoire' is verschenen (volgende week komt het uit), heeft Tahar ben Jelloun al een negatieve reactie gepubliceerd in La Repubblica: Il caso Houellebecq, in het Italiaans, wellicht om niet al te direct in het Frans de al genoeg door critici geplaagde Houellebecq aan te vallen. Het schijnt dat La Carte et le Territoire milder van aard is dan Houellebecq's eerdere boeken die door sommige critici als misantropisch beschouwd worden. Maar als je weet dat Houellebecq's moeder hem als baby wegstuurde en liet opvoeden door zijn grootmoeder dan weet je ook waar zijn rancune en misantropie vandaan komen.
Murakami en Houellebecq zijn schrijvers die zelf nog worstelen met de wereld en dus nog deel uitmaken van de verwarring der geesten. Auster en Nothomb hebben zich eraan ontworsteld. Nothomb's nieuwste boek, Une Forme de Vie, is net uit. Van Auster verschijnt binnenkort Sunset Park.