Internationale betrekkingen zijn tegenwoordig een heel gevaarlijk wespennest. De behoefte om de geschiedenis aan te passen aan de noden van de heersende ideologie wordt steeds groter naarmate die systemen de controle verliezen over de macht en steeds vaker hun toevlucht denken te moeten zoeken in wapengeweld en geheime oorlogen. Macht corrumpeert. Dat hebben we gezien in de propaganda voor de inhuldiging van WA die beweerde dat protesten moeten kunnen, maar teruggefloten wordt door de praktijk van vulgaire repressie. We kunnen waarschijnlijk meer van hetzelfde verwachten in het nieuwe koningsschap. Vrijheid betekent voor mij dat ik dit kan schrijven zonder dat de AIVD mij bespitzelt. Maar dit is maar klein bier, vergeleken bij de machinaties van organisaties als de Engelse SAS en MI6, de Amerikaanse CIA, de Israëlische Mossad of hun Saudi-Arabische tegenhanger. Of de waarheid het haalt hangt af van individuen met een hoge integriteit en daar blinken ambtenaren meestal niet in uit, zij staan in dienst van een overheid die maar al te vaak de waarheid bewust geweld aandoet om zijn politiek door te drijven.
Vandaag is vastgesteld dat de Syrische rebellen gifgas hebben gebruikt. Onze media wringen zich in alle mogelijke bochten om dat te relativeren. Maar wie goed geïnformeerd is kon vermoeden dat dit eraan zat te komen. De precieze details wist je niet, maar wel waar het naartoe ging. Als in de VS geruchten verspreid worden over gebruik van gifgas met de insinuatie dat dat mogelijk gebruikt zou kunnen worden door de Syrische regering, dan kun je al vermoeden dat deze informatie bedoeld is om Syrië politiek te isoleren. Waar zou dat gifgas vandaan moeten komen? Naar alle waarschijnlijkheid van een of meerdere van die landen die regime change willen in Syrië, zeg maar de VS, Engeland, Israël of Saudi-Arabië.
Olie en macht spelen een rol in de internationale politiek die momenteel grenst aan pure waanzin. Al-Qaeda werd door het Westen gesteund om net als in Afghanistan een regering omver te werpen die vergeleken bij andere landen in die regio vrij modern en tolerant was, die onder andere meisjes een degelijke opleiding verschafte.
We hebben net de dodenherdenking en het bevrijdingsfeest gehad. Maar de kans is groot dat er onder de herdenkers en bevrijdingsvierders nogal dubieuze figuren te vinden zijn. Tegenwoordig herdenkt men niet meer de slachtoffers van WO II, maar ook die van de recente illegale westerse oorlogen. Dat gaat mij te ver. Ik volg altijd de herdenking op de Waalsdorpervlakte; wat op de Dam gebeurt valt onder propaganda. Door het kwaad te projecteren op de anderen (l'enfer c'est les autres) verklaart men zichzelf 'goed' en dat is vooral van belang als er echt wat te verdoezelen valt. Het kwaad kruipt waar het niet gaan kan. Het is zeker niet makkelijk om je tegenwoordig goed te informeren, maar het is wel een noodzaak, anders ben je een speelbal van de powers that be.
Een staat die zelf over gulags beschikt zal altijd wijzen op andere landen die o zo totalitair zijn.
NileBowie: "The private prison population in the US has rocketed 17-fold over the last two decades mostly on the shoulders of the deep-pocketed prison lobby, and the business continues to thrive.
While the US faces economic stagnation and unprecedented spending cuts to programs of social uplift, business is booming for the private prison industry. Like any other business, these institutions are run for the purpose of turning a profit."
Het huidige neoliberale systeem is verantwoordelijk voor heel veel ellende. De westerse oorlogen worden gevoerd niet door reguliere legers, maar door huurlingen. London herbergt honderden 'beveiligingsfirma's', die uitgestuurd worden als er ergens illegale interventies uitgevoerd moeten worden om de westerse multinationals van olie en macht te voorzien.
De literatuur die het thema van het kwaad aanpakt wordt meestal niet belicht in onze media. Literatuur is literatuur en heeft niets te maken met de werkelijkheid, beweert men. Laat staan dat in literatuur een boodschap te vinden zou zijn, of iets zou aanklagen. Onze media hebben er alles aan gedaan om de ongemakkelijke realiteit uit de literatuur te bannen. Literatuur is amusement, vindt men. We amuseren ons kapot. Maar goede literatuur heeft altijd iets te zeggen, maakt zich desnoods kwaad over bepaalde toestanden. Het nieuwste boek van John le Carré, A Delicate Truth, is zo'n boek. Ik heb eerder al verwezen naar Wolfgang Schorlau wat betreft Duitse toestanden.
JohnLeCarré: "A counter-terror operation, codenamed Wildlife, is being mounted in Britain’s most precious colony, Gibraltar. Its purpose: to capture and abduct a high-value jihadist arms-buyer. Its authors: an ambitious Foreign Office Minister, and a private defence contractor who is also his close friend. Kit Probyn, Foreign Office veteran with a safe pair of hands and no previous experience of the dark arts, is to be the Minister’s eyes and ears on the ground. His “red telephone”.
So delicate is the operation that even the Minister’s personal private secretary, Toby Bell, has been kept out of the loop. Suspecting a disastrous conspiracy, Toby attempts to forestall it, but is promptly posted overseas.
Three years on, summoned by Sir Christopher Probyn, retired British diplomat, to his decaying Cornish manor house, and closely watched by Probyn’s daughter Emily, Toby must choose between his conscience and his duty to the Service.
If the only thing necessary for the triumph of evil is that good men do nothing, how can he keep silent?"
Dit boek is geen fictie meer. De personen en situaties zijn bedacht, maar de waarheid er achter klopt als een bus. In zijn dankwoord bedankt John le Carré een aantal mensen "for instructing me in the British Government's latest assaults on our liberty, whether implemented or planned. Most of all I must thank Carne Ross, former British foreign servant and founder and director of the not-for-profit Independent Diplomat, who by his example demonstrated the perils of speaking a delicate truth to power."
A Delicate Truth:
"Intelligence traffic between London and Madrid meanwhile was never brisker or more crucial. Its subject is not any more Saddam Hussein and his elusive weapons of mass destruction but the new generation of jihadists brought into being by the West's assault on what was until then one of the more secular countries in the Middle East - a truth too raw to be admitted by its perpetrators."
"'All those bent lobbyists and arms salesmen beavering away at the fault lines between the defence industry and procurement,' Matti complains, as if Toby is familiar with the problem.
But Toby isn't, so he waits for more:
'Licensed, of course. That was half the trouble. Licensed to ripp off the Exchequer, bribe officials, offer them all the girls they can eat, holidays in Bali. Licensed to go private, go public, go any way they like, long as they've got a ministerial pass, which they all have.'"
"In a half-hearted effort to find excuses for Crispin, Toby even wondered whether, deep down, the man was just plain stupid. How else to explain the cock-up that was Operation Wildlife? And from there, he wandered off into an argument with Friedrich Schiller's grandiose statement that human stupidity was what the gods fought in vain. Not so, in Toby's opinion, and no excuse for anybody, whether god or man. What the gods and all reasonable humans fought in vain wasn't stupidity at all. It was sheer, wanton, bloody indifference to anybody's interests but their own."
Wie het lastig vindt om een aantal boeken over oorlog en internationale betrekkingen te lezen, vindt ook in dit boek de werkelijkheid terug.
