Een nieuw boek van Amélie Nothomb. Net ontvangen. Altijd een bijzondere gebeurtenis. Tuer le père belooft weer psychologische diepgang. Amélie Nothomb is mijn favoriete Franstalige schrijfster. Zij schrijft uitstekend, helder, ironisch. Zij kent de menselijke zwakheden en haar boeken gaan meestal over menselijke tekortkomingen, over relaties tussen mensen. Misschien zijn haar boeken nog het best te definiëren als socratisch. Ze zijn scherp, onverhullend, maar ze gaan wel over het verschil tussen goed en kwaad. Misschien is dat het wat haar critici niet kunnen velen, haar scherpzinnigheid en uitgesproken keuze tegen de draad van de 'moderniteit' in. In een wereld waarin sensatie en brutaliteit welig tieren wordt het doorprikken daarvan nooit erg gewaardeerd. Ze is precies het tegenovergestelde van een Houellebecq (uitspreken zoals een Surinamer 'Welbek' uitspreekt) die een typisch voorbeeld is van Franse misantropie. Houellebecq heeft het ook over intermenselijke relaties maar zijn wereldbeeld wordt volledig overheerst door zijn haatrelatie met zijn moeder die hem eigenlijk gewoon verstootte. Dus doet hij hetzelfde met anderen. Ik lees toch liever Amélie Nothomb.
Een stukje uit haar boek Antéchrista:
Ceux qui croient que lire est une fuite sont à l'opposé de la vérité: lire, c'est être mis en présence du réel dans son état le plus concentré – ce qui, bizarrement, est moins effrayant que d'avoir affaire à ses perpétuelles dilutions.
Ce que je vivais était une tisane d'épreuves et c'était le plus pénible: ne pouvoir prendre le mal à bras-le-corps. On se trompe quand on croit lire au hasard: ce fut à ce moment que je commençai à lire Bernanos, l'auteur dont j'avais exactement besoin.
Dans L'Imposture, je tombai sur cette phrase: "La médiocrité, c'est l'indifférence au bien et au mal." J'ouvris de grands yeux.