Nederland is een waanzinnig gaaf land. Normaal doen is de norm. Maar wat is normaal? In Rusland antwoordt men op de vraag ‘Hoe gaat het?’ met het antwoord ‘Всё нормально’, ‘Alles normaal’. In Nederland zouden we kunnen zeggen ‘Alles waanzinnig normaal’. Dat is toch waanzinnig gaaf, mensen; niet dan? Maar onder het groen ligt het plaveisel. Was het maar een moeras. Hoe doen we dat nou, hoe krijgen we dat nou zo waanzinning gaaf voor mekaar? Gewoon, goochelen met woorden. Let op! In naam blijft het stil, in faam tettert het de polder uit.
Noord-Holland: "Provincie gaat stilte handhaven
De provincie Noord-Holland heeft plannen om de 39 stiltegebieden op te splitsen in Topstiltegebieden en Oasegebieden.
Door deze opsplitsing hoopt de provincie op een handhaafbaar en uitvoerbaar stiltegebiedenbeleid.”
Is dat niet waanzinnig mooi? De provincie gaat eindelijk de stilte handhaven is de boodschap. Maar niet heus! Want… er komen twee soorten stiltegebieden waarin de stilte volgens goed Nederlands gebruik niet meer gehandhaafd wordt - want zeg nu zelf in Nederland wordt op geen enkele manier gehandhaafd - dat is nou het waanzinnig gave aan dit land; er komt een ’stiltegebied' dat enkel in naam gehandhaafd wordt en een ‘stiltegebied’ waarin de stilte sowieso niet meer gehandhaafd wordt. We houden de naam ‘stiltegebied’ stilletjes in ere, maar hollen de naam ook stilletjes helemaal uit. Dat moet natuurlijk als de festivalindustrie onze natuurgebieden overneemt en dan kun je als provincie sowieso niet meer handhaven als je al had willen handhaven. Al jaren maintiendreert of mainteniert Nederland waanzinnig gaaf, dus niet. Moi non plus! is het devies.
Gedeputeerde Tekin zegt het glashelder: “Ik vind het belangrijk dat we met z’n allen weten waar we aan toe zijn als we ons in een stiltegebied bevinden. De opsplitsing in Top- en Oasegebieden moet daarbij helpen. Maar ook mijn gesprekken gedurende de zogenaamde 'stiltetafels’ moeten een beter beeld geven voor de 3 gebieden die nu niet voldoen aan alle criteria. In de toekomst wil ik de handhaving op orde hebben in de stiltegebieden zodat stil ook echt stil is.”
Met andere woorden, als het ergens te lawaaierig wordt dan passen we de normen gewoon naar beneden aan. Als je de indruk wil wekken dat je handhaaft dan moet het niet te veel opvallen dat er niet gehandhaafd wordt. En zo rolt Nederland van de ene norm in de andere, en laat die lawaaipapegaaien van Amsterdam Open Air maar lekker doordreunen. De oude norm is dood, leve de nieuwe norm. Verdomd waanzinnig normaal allemaal. En als de nood aan de man komt dan is er altijd nog een vrijstelling of ontheffing mogelijk. Wij hebben het hier waanzinnig gaaf voor mekaar.
“In Noord-Holland zijn in de jaren tachtig stiltegebieden vastgesteld om rustige gebieden voor de toekomst te behouden.”
Het hele zuidelijke deel van Noord-Holland wordt afgewaardeerd. Schiphol krijgt natuurlijk voorrang op de Bovenkerkerpolder. En bij de Ouderkerkerplas moeten meer festivals komen, dus daar gaat ook De Ronde Hoep op de schop.
Gifgroen: oasegebieden (minder stil), grasgroen: ‘stiltegebieden’, oranje: geen stiltegebied meer
Volkskrant:
"Stilte is een schaars goed geworden waar mensen naar verlangen
Stilte lijkt tegenwoordig een luxe waarvoor je moet betalen. Alleen met een 1ste klas treinkaartje kun je genieten van de stiltecoupés in de trein en op de luchthavens in onder andere Parijs en New York heb je een businessclass ticket nodig om toegang te krijgen tot speciale lounges die de reiziger rust en ontspanning beloven.
Ook voor het bestuur van grote steden zijn lawaai en geluidsoverlast een toenemend punt van zorg. Voorbij zijn de tijden dat een stad trots was op het label 'the city that never sleeps'. In Amsterdam, bijvoorbeeld, is men van plan festivals naar de stadsrand te verplaatsen om de geluidsoverlast in de binnenstad te beperken en wie wil varen op de Amsterdamse grachten moet weten dat versterkte muziek op een open boot verboden is.
Stilte is dus niet alleen iets dat we bewust moeten opzoeken maar tevens iets dat we moeten koesteren en beschermen. Enige jaren geleden werd de laatste zondag van oktober tot de Dag van de Stilte verklaard en in elke provincie in Nederland zijn er zogeheten stiltegebieden; daar is de door mensen geproduceerde 'geluidbelasting' zodanig laag dat 'het ervaren van natuurlijke geluiden niet of slechts in geringe mate wordt verstoord', aldus de provincie Limburg op haar website. Er is zelfs een partij voor de stilte.
Stilte is dus een schaars goed geworden, voor mensen en voor dieren. En wie weet, misschien wordt er in de nabije toekomst tijdens de kabinetsformatie bij het onderwerp milieu niet alleen onderhandeld over het klimaat en de vergroening maar ook over het recht op stilte.”
Onze stiltegebieden raken we dus meer en meer kwijt. De metropolisering en verdichting slaan toe. De verstedelijking spreidt zich als een inktvlek steeds verder uit. De behoefte aan stil groen neemt toe, maar het aanbod neemt af. Het wordt dus onleefbaarder in dit waanzinnig gaaf land. Rassenrellen zullen naar het voorbeeld van London, Parijs en Baltimore een regelmatig item worden. De tegenstellingen tussen arm en rijk zullen groter worden. Maar maakt u zich daar absoluut geen zorgen over, u kunt als het u teveel wordt altijd naar de stiltegebieden toe in de kop van Noord-Holland. En gedeputeerde Tekin zal ervoor zorgen dat dat ene schaap dat daar nog durft te blèren een klap voor zijn kop krijgt. Want potverdriedubbeltjes er zal en moet toch gehandhaafd worden!
Net als de stiltegebieden wordt ook onze natuur stelselmatig afgewaardeerd en afgebroken. Dat kan niet ongestraft doorgaan. Niet zozeer dat wij ons als burgers daartegen verzetten. Wij zijn Nederlanders en waanzinnig gaaf, dus wij weten wel waar de klepel hangt en waar Abraham zijn mosterd haalt. In de geldtrog. Nee, de natuur zelf zal zijn gram halen; het milieu en de biodiversiteit zullen steeds verder maar heel stilletjes achteruit gaan, en daar zal de landbouw en tuinbouw schade van ondervinden, het klimaat zal extreem veranderen, de zeespiegel zal stijgen en mogelijk verdwijnt Nederland over afzienbare tijd in de golven. Dan is de huidige politiek een kwestie van ‘après nous le déluge’, na ons de zondvloed. Navigare necesse est, vivere non est necesse.