met Gerrit Komrij... ontboezemingen van tussen de kippen in Portugal.
Voorproefje van zijn boek Morgen heten we allemaal Ali.
"Idealisten moeten altijd inbinden. Geen mens kan voor zijn zwakheden vluchten. Toch is verraad in dit geval geen te groot woord. Mijn generatiegenoten zijn niet alleen gestuit op praktische bezwaren en op de logheid van het systeem, ze werkten ook gericht en enthousiast mee om de scheidslijn te handhaven en zelfs te versterken tussen machthebbers en sukkels, om de democratie te ondermijnen en de financiën tot afgod te verklaren."
Hij haalt me de woorden uit de mond. Een paar van mijn vrienden van weleer, zogezegd communisten, jong toen, hadden hun huis zelf gebouwd, buiten de stad, met materiaal gestolen op bouwplaatsen; daarnaast kraakten ze diverse woningen omdat ze in de stad toch ook een optrekje of twee en een ateliertje nodig hadden en een rendez-vous plekje voor hun amoureuze capriolen (hun verzameldrift in dit opzicht werd later gesublimeerd in hun wagenpark); nog later toen het communisme niet meer zo trendy was stapte de coterie over op New Age. Ze gingen de toekomst toen te lijf met het leggen van de I Ching, en keken erg verstoord toen ik hen uitlegde dat ze hun lijnen in een foute volgorde plaatsten; maar goed, het maakte uiteindelijk niets uit, het was toch complete onzin. Ik neem aan dat ze nu een klein bedrijfje of instituutje hebben voor mentale coaching of zoiets.