We hebben net een regeringscrisis achter de rug. Balkenende ontkent natuurlijk in alle toonaarden. Tout est pour le mieux dans le meilleur des mondes possibles (Candide - Voltaire). Hij gaat gewoon door, tot de volgende crisis. Dat zal dan mogelijk bij de behandeling van de missie in Uruzgan zijn. Ik hoop dat het kabinet eerder valt.
Arjan Vliegenthart: "Bush and Blair trokken illegaal ten strijde en Balkenende gaf hen de zegen mee. Een staatsrechtelijke doodzonde. Maar wie hoort er nu, zeven jaar later, politiek boete te doen?
Balkenende-4 lijkt me. Ik meen me als senator dat oordeel te mogen aanmatigen op basis van het debat hierover tussen regering en Eerste Kamer in de afgelopen jaren. De huidige regering heeft, in debat met de Eerste Kamer in 2007 en 2008, willens en wetens de stellingname van Balkenende-1 overgenomen dat er een adequaat volkenrechtelijk mandaat was geweest. Pas sinds één dag neemt de regering afstand van haar eigen opvatting.
‘Met de kennis van nu’ zat de regering in 2003 fout, zegt het huidige kabinet. Een belangrijke constatering, die van politieke durf lijkt te getuigen. Staatsrechtelijk is immers dit kabinet verantwoordelijk voor wat een eerder kabinet misdaan heeft. Kok-2 trad af voor wat onder Kok-1 misgegaan was in Srebrenica. Dat precedent ligt er en sindsdien door vrijwel niemand als ongepast of overdreven afgeserveerd. Staatsrechtelijk heersende leer, zou je kunnen zeggen.
Of het kabinet werkelijk zo dapper is als het nu doet voorkomen, mag echter worden betwijfeld, nu het kabinet de afgelopen dagen stelselmatig ‘vergeet’ te melden dat de erfenis van Balkenende-1 door Balkenende-4 in de afgelopen jaren willens en wetens is overgenomen. Niet als verborgen gebrek is het deel geworden van de opvattingen van Balkenende-4, maar op basis van een gekende boedelbeschrijving.
Ten onrechte heeft Balkenende-4, met steun van de bewindslieden van Partij van de Arbeid en ChristenUnie, de politieke boedel van Balkenende-1 inzake Irak overgenomen en daarmee art. 90 van de Grondwet geblameerd.
Dat maakt dat de huidige regering niet alleen staatsrechtelijk gehouden is de verantwoordelijkheid te nemen voor wat een vorig kabinet misdaan heeft, maar ook politiek gefaald heeft en de schending van de internationale rechtsorde ten onrechte gedurende haar hele bestaan goedgepraat heeft. Daarom is het in het belang van het geschonden vertrouwen in de Nederlandse politiek, dat dit kabinet ook zijn politieke verantwoordelijkheid voor haar eigen beleid op dit punt neemt. Balkenende-1 zat fout, Balkenende-4 evenzeer.
Aanstaande dinsdag zal de Eerste Kamer nagaan hoe te handelen, nu de regering haar eerdere stellingname in de Senaat in 2007 en 2008 met terugwerkende kracht invalide heeft verklaard. Zonder gevolgen zal dat niet kunnen blijven."
Het probleem in de politiek is dat een politicus die nog enigszins benul heeft van fatsoen aftreedt; een politicus die geen schuld wil erkennen stapt niet op. Diegene die zeker zou moeten aftreden, doet het niet, en diegene met een restantje fatsoen stapt op. Dat is een dilemma. Dat zagen we met Bush en Blair; en Balkenende denkt in hun voetstappen te kunnen lopen. De arrogantie van de macht. Balkenende encanailleert zich daarmee met twee oorlogsmisdadigers. Maar er is nog een voorgeschiedenis, de illegale oorlog in Joegoslavië, waarbij op grote schaal mensenrechten en het oorlogsrecht werden geschonden door het Westen.
TheHagueCentreForStrategicStudies: "Boeiend om te zien hoe politici met open ogen in vallen lopen die zij zelf hebben geplaatst. Het rapport-Davids is slechts een van de vele klassieke voorbeelden. Neem de oorlog om Kosovo.
De Servische president Milosovic zou volgens de Navo genocide op de Albanese Kosovaren plegen en dreigde vele malen met militaire actie als hij niet zou stoppen. Servië bond niet in en omwille van de eigen geloofwaardigheid begon de Navo in 1999 een oorlog. Die was illegaal, omdat er geen VN-mandaat was, maar in de ogen van politici vanwege het lijden van de Albanese Kosovaren wel legitiem. Naderhand bleek dat er helemaal geen genocide had plaats gevonden. De Navo boekte uiteindelijk een Pyrrusoverwinning en Milosevic eindigde, overigens zonder genocide-aanklacht, in de gevangenis van Scheveningen. Gerechtigheid had gezegevierd, dus verstomde het debat over de aanleiding en rechtmatigheid van de oorlog.
Besluitvormingsprocessen voltrekken zich zelden rationeel en zijn nauwelijks gebaseerd op een objectieve werkelijkheid. Want politici laten zich vaak leiden door een geloofssysteem van subjectieve waarden en overtuigingen, ideologie dus, en beelden over heden, verleden en toekomst die alle informatie filteren en een voorspelbare uitkomst opleveren.
Met Kosovo kwamen politici weg; met Irak niet. Alleen maar omdat de oorlog in Irak is uitgedraaid op een faliekante mislukking."
Politiek en economie zijn dus een kwestie van ideologie, niet een juiste beoordeling van feiten en situaties, of wat gedaan moet worden om welvaart en veiligheid te verzekeren. Het gaat om het doordrukken van een ideologie, koste wat kost. Politiek gaat vaak letterlijk over lijken. De ideologie die aan de grondslag ligt van al deze ellende is het neoliberalisme, gepropageerd een paar decennia geleden door Bill Clinton, Tony Blair, Schröder, en kleine broertje Wim Kok, toen ze met veel vlagvertoon op een conferentie pleitten voor 'the third way', de derde weg, niet rechts, niet links, maar wel een markteconomie. Het communisme was ingestort en het Westen kon ongestoord zijn gang gaan. Clinton bombardeerde Irak dag na dag, later kwam de oorlog in Joegoslavië. De sociaal-democraten hebben er letterlijk een puinhoop van gemaakt. Dat werd ook voortgezet en uitgebreid door rechtse regeringen. Nu is er dan een economische crisis als gevolg van deze ideologie. Maar tot inzicht is men niet gekomen. Noch berouw.
Met de privatisering en deregulering werd onze maatschappij ontwricht, op globale schaal. Sommigen profiteerden, de meerderheid kreeg het moeilijker. De kloof tussen arm en rijk nam toe.
Guardian: "There are many acts of destruction for which the Bush years are rightly reviled – the illegal invasions, the defiant defences of torture, the tanking of the global economy. But the administration's most lasting legacy may well be the way it systematically did to the US government what branding-mad CEOs did to their companies a decade earlier: it hollowed it out, handing over to the private sector many of the most essential functions of government, from protecting borders to responding to disasters to collecting intelligence. This hollowing out was not a side project of the Bush years, it was a central mission, reaching into every field of governance. And though the Bush clan was often ridiculed for its incompetence, the process of auctioning off the state, leaving behind only a shell – or a brand – was approached with tremendous focus and precision."
Op kleinere schaal, die van Amsterdam, zie je hetzelfde proces van niet willen erkennen dat er iets fout is gegaan en weigeren het beleid aan te passen, bijvoorbeeld met de Noord-Zuidlijn, ook na een grondig onderzoek.